Henüz kısa pantolon giyiyorken, birbirinin aynı, sadece ezber yapabilen, düşünmeyen ve yaratmayan bireylerin yetiştirildiği, ilkokul sıralarına oturmadan önce başlar bazılarımızın hikayesi. Benim hikayem ise, Çekingen, ürkek ve sessiz bir çocuğun, hayata özgürce bakabileceği ve her güzelliği aynı anda görebileceği, sihirli bir pencere bulma çabasıydı. Bir ütopyaydı belki. Hayali arkadaşlarının karakterlerine yüklediği iyilik ve kötülüğün savaşıydı yada. Özellikle adını koymak istemediğim, içinde masal kahramanlarının olmadığı ama her zerresinde sevginin ve iyiliğin uçuştuğu bir zaman tünelinin kapısındaydım. Etraftaki her şeye dokunarak ve çok severek başlayan yolculuğum, renkli kartonlardan tarihi yalıları inşa ederek, ahşap kaplamalardan tablolar yaparak devam etti. Ağaçlara, rüzgara, kayalara kim olduğumu fısıldamak ve onların vereceği cevapları beklemekti artık işim gücüm. Geçmişte yaşayanların hayatlarını özümsemekti tarihi bir sütun kalıntısından.

          Ne yaptığından çok nasıl yaptığının önemliydi. İçinde beslediğin ve asla büyümesine izin vermediğin çocuğun saflığı yansımalıydı ürettiklerine. Sevgi, fedakarlık, emek ve tecrübe olmalıydı hamurunda illa. Ürettikçe çoğalmak, çoğaldıkça mükkemmele doğru uzanmak, alın teri ile yıkanmaktı her saniye.